Hoe een legkip te redden

Dierenactiviste Jacqueline Verschuren redt legkippen uit de bio-industrie. Op haar erf in Twijzelerheide scharrelen ze rond. Ze zijn vrijgekocht.

Op het erf, tussen de bejaarde pony’s, scharrelen de ex-industriekippen vrolijk rond. Druk pikkend, hun rode kammen fier rechtop in een half rondje op hun kopjes. De leghennen zijn een paar maanden geleden vrijgekocht na een leven in de bio-industrie. ,,Als ze hier komen zien ze er verschrikkelijk uit”, zucht Jacqueline Verschuren (50), lange trui en legging.

,,Ze zijn helemaal kaal er zit geen veer meer op, ze zijn graatmager en hebben enorme hangkammen. Die zijn vaal, terwijl ze rood moeten zijn. Soms heeft er een kip een gebroken poot. Broze botten hebben ze sowieso, omdat ze geen dierlijke eiwitten kregen.” Jacqueline, hondentrainer van beroep, geeft ze in haar opvang vitamines en calcium en kalefatert de diertjes op. ,,Je ziet ze gedurende de weken dikker en dikker worden. Bij binnenkomst wegen ze nog maar tussen de 500 en 900 gram, terwijl een kip normaal twee kilo weegt.”  

Achter op het erf in Twijzelerheide staat een kleine stal, waar stro op de vloer ligt en de kipjes bij elkaar zitten. Ook een adoptiekonijn houdt zich er schuil.  

Jacqueline Verschuren heeft een van de acht opvangadressen van de stichting 'Red een legkip'. Deze werd in 2011 opgericht en koopt afgedankte legkippen bij boeren tegen de slachtprijs op. Daarna gaan ze naar adoptanten waar ze de laatste jaren van hun leven eindelijk echt kip kunnen zijn. 

,,Kippen kunnen twaalf jaar worden, maar de meeste worden maar zes jaar. Als leghen hebben ze een slechte basis. Als ze na een leven als legkip geadopteerd worden, leven ze vaak nog maar een paar jaar.” Maar die paar jaar leiden ze wel een natuurlijk en dierwaardig leven, stelt Verschuren. En daar is het haar om te doen. 

Jacqueline Verschuren hoorde een jaar of vier geleden van 'Red een legkip' en meldde zich aan als opvanglocatie. ,,Ze vroegen me hoeveel ruimte ik had om het huis en ik zei: 25.000 vierkante meter.” De afgelopen vier jaar heeft ze zo’n 600 kippen van een wisse dood gered. Ja, ze knikt, haar reddingsactie en die van de zeven andere opvangcentra is de bekende druppel. ,,Maar ik ben redelijk activistisch. Niks doen kan ik niet. Je moet ergens beginnen. Iedere kip is er een.” Haar doel is mensen bewust maken. Ze leren met respect met dieren om te gaan. ,,Het zijn levende wezens net als wij.” 

Wennen in de Wâlden

De Amsterdamse woont acht jaar in Friesland, met haar man Don. Het was wennen in de Wâlden. ,,De mensen beschouwen je toch als een buitenlander. En ze vinden het belachelijk dat ik kippen red. Dat zijn toch gebruiksvoorwerpen?” Geregeld worden er kippen, hanen cavia’s of zelfs een keer een pauw voor haar voordeur gedropt. Jacqueline vangt ze op.

Er lopen ook vier pekingeenden op het erf. ,,Wist je dat het plofeenden zijn? Ze worden in vier weken vetgemest. Water krijgen ze via een druppelsysteem. Heel weinig water dus. Zo komen ze sneller op gewicht. Want het gaat alleen maar om het vlees. De eenden krijgen groeistoornissen en vervormingen. Verschrikkelijk.”

Onlangs nog redde ze tweeling: een koe en een stiertje. ,,Wist je dat een stiertje van een tweeling snel na zijn geboorte geëuthaniseerd wordt? En er is grote kans dat het koekalfje onvruchtbaar is, dus boeren willen dat ook niet houden.'' ,,Ik stik al van de beesten, maar heb die tweeling opgenomen en ze met de fles grootgebracht.” Ze noemt ze Bastiaan en Babette en ze staan in het stro en laten zich aaien. ,,Ze zijn al zo mak als wat,” glimlacht Jacqueline.  

Natuur in

Liefde voor dieren kreeg ze van huis uit mee. ,,Mijn vader was natuurfotograaf. Hij nam ons vaak mee de natuur in. We hadden thuis ook veel huisdieren, waaronder konijnen, cavia’s, een hond en volierevogels. Die moest ik als kind verplicht verzorgen.”  

Een ding weet ze zeker: leghennen in de intensieve veehouderij hebben een rotleven. ,,Het eerste jaar moeten kippen in de bio-industrie 320 eieren leggen. Een kip doet een uur over het leggen van een ei. Het kost haar veel energie. Het tweede jaar leggen kippen nog maar 275 eieren en dat willen boeren niet. Dan nemen ze liever nieuwe.” Het komt volgens Verschuren zelfs voor dat boeren hun kippen verplicht in de rui doen, iets wat in Nederland bij wet verboden is. ,,Dan krijgen ze een week geen water of voer. Hun veren laten spontaan in een keer los. Ze kunnen dan weer een nieuwe legronde mee.”

Na zestien maanden gaan ook deze kippen naar de slacht. Ze worden gevangen in de stal. ,,Soms krijgen de kippenvangers er een paar niet te pakken. Die kopen wij op voor zeventien cent per kip. Er is een kippenboer die blij is dat zijn kippen bij ons nog een goed leven krijgen. Hij vindt het zelfs leuk dat ik dat doe.” Ze haalt de diertjes zelf op in kratten. ,,De eerste dag observeer ik ze. Soms zie ik dat een kip mank is of een gebroken poot heeft. Die brengen we naar de dierenarts.”  

Missie

Nu wil ze zaadjes planten en mensen laten nadenken. ,,Ik heb een missie. Drink je melk? Bedenk dan dat een koe elk jaar verplicht moet kalveren, anders geeft ze onvoldoende melk. Realiseer je wat ze ervoor heeft moeten doen. Als je dat weet kun je een keuze maken.” Zelf drinkt ze geen melk meer. ,,Ik wil niet meewerken aan de intensieve veehouderij.”

Scharreleieren zijn eieren van kippen die in een voliére zitten. ,,Het zijn dus in feite voliére-eieren, de vroegere legbatterij-eieren. Kippen hebben een hok van één bij vier meter en er zit een stokje in. Maar ze zitten er wel met zijn 39-en.” Kip in de wei, van Albert Heijn? Nog zoiets, onderstreept ze. ,,Een verkooptruc. In een stal staan 10.000 kippen, waarvan er 100 naar buiten kunnen en de rest niet.” 

Verschuren is bezig een stichting op te richten om scholieren meer over het leven van dieren te kunnen vertellen. ,,Educatie is belangrijk. Kinderen kunnen zich inleven in wat een dier nodig heeft.” Die stichting, die ze nu met een goede vriendin opzet, moet haar levenswerk worden. ,,Kinderen heb ik niet, maar ik wil toch wat achterlaten, zodat mijn leven zin heeft gehad.”  

Voor het uitvoeren van een missie heb je geld nodig. Daarom heeft Verschuren samen haar vriendin een zakelijk plan uitgedacht om geld bijelkaar te krijgen voor hun stichting. ,,Dit voorjaar lanceren we een innovatieve webwinkel waarbij mensen een door een coupeuse handgemaakte rok kunnen bestellen. De vorm en de stof kunnen ze zelf via de site uitzoeken. Zo’n concept is uniek. Hopelijk brengt het veel geld op!”  

Laatst gewijzigd op 09-03-2016 om 13:54 uur