Cambuur bewijst: meer rode kaarten nodig

Een spits douwt op het cruciale moment de keeper achterover, de bal verdwijnt in het doel. Goal, beslist de scheidsrechter. Het bewijst opnieuw dat alleen rode kaarten een einde kunnen maken aan dat stiekeme, misselijke gedrag in het betaalde voetbal.

Om te beginnen: ik ben geen voetballiefhebber. Wel volg ik wedstrijden in spannende competities, en gaat de satellietschotel mee voor de EK's en WK's in onze Franse junivakanties. Want ik geniet van fraaie acties, knappe solo's, spectaculaire reddingen. En het maakt me niet uit wie er wint. De beste, hoop ik altijd maar. En erger me suf als niet de beste, maar de meest achterbakse wint. Zoals deze week dreigde bij de bekerwedstrijd van AZ tegen Cambuur.

Welke acties, solo's en reddingen ook op mijn waardering kunnen rekenen, vrijwel altijd zit ik al na tien minuten tegen de flatscreen te mopperen. Pietje mag de bal ingooien, ik heb gezien waar deze over de lijn ging, en Pietje smokkelt er probleemloos acht meter bij. Scheids! Ogen open, sukkel! Terugsturen! Of beter nog: de bal alsnog naar de tegenstander. Maar deze overtreding is al volledig ingeburgerd.

Daarna begint het grote trekken en duwen

Daarna begint het grote trekken en duwen. Liefst buiten het zicht van de man in het zwart met zijn fluitje. Shirts worden vastgepakt en soms meters vastgehouden. Bij corners is het voor het doel een kluwen van grijpende handen, maaiende armen, stotende schouders. Maar het geniepig valsspelen gaat veel verder. Na elke strafbare sliding staat de overtreder direct met beide armen in de lucht – ik deed niks! Vanzelfsprekend wist hij wat hij deed. Irritant kleutergedrag.

Idem voor de Schwalbe. Keesje speelt dat hij over een voet van de tegenstander struikelt, ook al is die voet veertig centimeter verderop. Domme Keesjes kijken direct achterom naar de referee: is het gelukt? Iets minder domme Keesjes krimpen zogenaamd nog even van de gespeelde pijn. In de meeste gevallen haalt de scheidsrechter zijn schouders op, als hij het toneelstukje door heeft. In de betere gevallen trekt hij een gele kaart. Maak er rood van, en het is over met de nep-valpartijen.

Honderd keer liever kijk ik naar rugby

Honderd keer liever dan naar voetbal kijk ik naar rugby. Of naar hockey, hand-, basket- of korfbal en andere contactspelletjes. Waar spelers zich scherp aan de regels houden. Omdat ze anders ter plekke voor een poosje naar de bank worden gestuurd. Waar spelers het niet in hun hoofd halen om met drie man driftig op de scheidsrechter af te stuiven, om een in hun ogen foute beslissing aan te vechten. Onmiddellijk rood voor wie ook maar twee stappen in die richting durft te zetten, zou mijn bindend advies zijn.

Omdat bij AZ-Cambuur de scheidsrechter terecht twijfelde aan de goal, vroeg hij controle van de videobeelden. En kon hij alsnog vaststellen dat de AZ'er de Cambuurkeeper had geduwd, zodat deze net naast de bal greep. Doelpunt afgekeurd. Prima. Hoe meer doellijn-camera's en videocontrole, hoe beter. Maar het begint bij het per volgende seizoen keihard aanpakken van het valse, infame en schijnheilige gedrag van heel veel spelers. En wanneer Cambuur dan nog wat oefent op het nemen van penalty's zal mijn kijkergernis zeker ooit nog omslaan in kijkplezier.

Laatst gewijzigd op 04-03-2017 om 15:09 uur