En knusjes stralen de terrasverwarmers
Over het milieu praten we niet eens, met al het gas dat wordt opgestookt om in de volkomen open lucht de temperatuur een paar graden op te stuwen. Wat boeit is de vraag waarom mensen in hartje winter hoe dan ook buiten willen zitten.
Door Wiebe PennewaardDe kwestie borrelde op bij De Walrus. Het horecabedrijf aan het Leeuwarder Gouverneursplein beschikt over een terras dat in Berlijn, Parijs of, vooruit, Maastricht niet zou misstaan. Een enorme oppervlakte onder gekoppelde superparasols, smaakvol ingericht achter een omheining met vlekkeloos en winddicht glas. In voorjaar, zomer en herfst moet het een genot zijn hier te zitten, pal tegen het drukke winkelcentrum aan.
Maar ook in de winter zat ik er uitstekend, met m'n cappuccino. Uitleg: ik ben roker. En dus bereid om bij langdurig horecabezoek halverwege even kleumend op een stoep te staan, na naarstig speuren naar mogelijke uit-de-wind-posities binnen een radius van zeven meter. Te vroeg voor een afspraak bij De Walrus bood het terras daarom een vijfsterren-gelegenheid voor het gewenste pafje. Inclusief de door een vrolijke medewerker bezorgde warme drank.
Een beetje junk kijkt netjes om zich heen
Een beetje nicotinejunk kijkt netjes opgevoed om zich heen, in zo'n situatie, om te checken of het volslagen gebrek aan asbakjes ergens wordt verklaard met een rookverbod in tekst of logo. Nergens. De zeer welopgevoede verslaafde checkt dan ook nog of andere gasten last kunnen hebben van de rook. Maar de enige andere terrasclientèle, bestaande uit een lusteloos zwijgend ouder echtpaar, zat minstens vijftien meter verderop. De brand erin, derhalve, en de peuk straks maar beschaafd in de jaszak.
Na de eerste drie trekjes wandelden twee meiden, geschat op midden twintig, doelgericht het terras op. Na wat speurende blikken omhoog zochten ze een plek pal onder een actieve terrasverwarmer. Eenmaal gezeten, in dikke donsjassen en met forse, modieuze sjaals om, haalden ze gelijktijdig hun mobieltjes tevoorschijn. Tot de vrolijke ober arriveerde voor de bestelling hadden ze niet van hun beeldschermpjes opgekeken, met druk vegende vingerbewegingen.
De enig andere optie leek gemakzucht
In het klein kwartier van de observatie staken de dames geen sigaret op – de rookreden kwam daarmee te vervallen. De enig andere optie leek gemakzucht. Vrouwen zijn gevoeliger voor kou dan mannen. Omdat ze in het algemeen gevoeliger zijn, of domweg eerder piepen, geen idee. Gegeven de buitentemperatuur van plus twee zou daarom voor die twee bezoeksters doorstiefelen tot in de gerieflijk warme zaak veel logischer zijn geweest.
Misschien was die tien meter extra lopen toch echt te veel. Bovendien hoefden de jassen en sjaals nu niet moeizaam uit, over de stoelen of aan een haakje gehangen, en later weer helemaal worden aangetrokken. Dan is een terras, mits verwarmd, wel zo gemakkelijk.
De meiden viel niks te verwijten. En toch werd ik chagrijnig. Net als bij onze lokale Appie, wanneer eind januari in het groenteschap verse sperzieboontjes liggen. Ja, per container uit een ver, warm land ingevoerd. Wat een waanzin, bij een overaanbod aan andijvie, witlof, allerlei kolen en andere seizoensgebonden groente uit eigen streek. Terrassen horen 's winters gestapeld in de horecaloods. Des te fijner zijn ze in zomer, voor- en najaar. En over het milieu praten we dan niet eens.
Laatst gewijzigd op 28-01-2017 om 07:43 uur
