Gezocht: nieuwe wethouder van onbereikbaarheid

Dit is mijn besluit, en daar zult u het mee moeten doen. Hee, hoor ik hier de rijdende rechter? Nee, het is een Leeuwarder wethouder. Zij heeft van de mobiele magistraat afgekeken dat je een klap met de hamer geeft, je glimlachend omdraait en de gebakken peren schouderophalend achter je laat. Het is treurig.

Een kleine kanttekening bij de inleiding, voor we Thea Koster definitief door de mangel halen. Wie een rijdende rechter inschakelt omdat buurmans schutting verdikkeme al dertig jaar wel drie centimeter over de erfgrens staat, mag uitgebreid met de rechter praten. Waarna deze royaal toelicht hoe hij is gekomen tot het besluit waarmee de klager het zal moeten doen.

In Leeuwarden niks van dit alles. Burgemeester en wethouders besloten een oudere regeling voor parkeren rond de binnenstad af te stoffen. Bedrijven, organisaties en scholen konden ontheffingen krijgen voor de beperkingen in gebieden met parkeermeters of blauwe zones. Ten hoogste twee per aanvrager. Maar in de praktijk werd hier ruimhartig de hand mee gelicht, tot tegen de twintig ontheffingen per geval. Dat kon zo niet langer, oordeelde het college.  

Waarom dat zo niet langer kon, daar in die schil om het oude centrum heen? Klachten van omwonenden, luidde de vage verklaring. Op zich is die reden begrijpelijk. Het is niet prettig als overdag veel plekjes aan de Emmakade, aan de Spanjaardslaan en in de Gymnasiumstraat, om enkele schrijnende voorbeelden te noemen, steeds maar bezet worden door werknemers van naburige instellingen.

Allang aan zulke narigheid gewend

Binnen de grachtengordel zijn particuliere bewoners allang aan zulke narigheid gewend. Zij hebben dure ontheffingen of deden de auto weg, en verwijzen hun gasten naar de inmiddels voldoende ruimte in de parkeergarages. Buiten die gordel ligt het lastiger. Leek ook het college te beseffen. De eerste bezwaren tegen de strenge handhaving van maximaal twee ontheffingen werden nog begripvol gehonoreerd.

Nu is de kat in de gordijnen gejaagd. Werknemers van bedrijven, scholen stichtingen, die uit onhandige plaatsen buiten Leeuwarden komen, zullen voortdurend parkeergeld moeten storten of hun auto om de zo veel uur daadwerkelijk verzetten. Parkeerwachten markeren met krijt de gebruikte plaats, en alleen de parkeerschijf bijdraaien levert alsnog een boete op.   

Dan maar een kwartier vroeger van huis en een woonwijk verderop de auto tegen de stoep zetten? En over drie jaar, als die wijkbewoners gaan klagen, maar een half uur eerder achter het stuur? Het zijn logische want praktische vragen. Die evenwel niet aan de wethouder gesteld kunnen worden. Verzoeken om een gesprek worden kil afgewimpeld. De gemeentelijke woordvoerder heeft als kluit richting riet niks meer te bieden dan dat de ontheffinghouders een paar jaar mazzel hebben gehad.

Beschamend gebrek aan communicatie

Het beschamend gebrek aan communicatie duidt op een kloof tussen het stadhuis en voor een stad belangrijke groep: ondernemers, schoolbestuurders, instellingen, die werk en levendigheid leveren. Het kan leiden tot een echte kloof, wanneer zij die kunnen hun heil zoeken in een andere grote plaats of prettiger gemeente buiten Leeuwarden.

Verantwoordelijk wethouder Thea Koster gaat er niet van wakker liggen. Zij verruilt de politiek voor een directiezetel bij een mbo-school in Zwolle. En kan haar portefeuille, waarin 'bereikbaarheid', overdragen aan een opvolger. Die zal worden uitgelegd dat 'bereikbaar' in Leeuwarden niet staat voor praktische parkeergelegenheid. En al helemaal niet voor de ivoren toren, waarin hautaine wethouders zich vals glimlachend kunnen terugtrekken.

Laatst gewijzigd op 11-11-2016 om 17:25 uur