Lang leve de gezellige zorg 

Dokter zit even te eten, legde de mevrouw achter de balie uit. Het klonk huiselijk. Alsof ze net zo goed had kunnen zeggen: dokter laat even zijn hond uit. Of: dokter is een beetje moe, hij ligt even op de stretcher in de tuin. En ik vond De Sionsberg al zo'n gezellig ziekenhuisje. 

Een ongeluk zit in een klein broekje. Bij het aantrekken struikelde ik, jaren geleden, omdat de linkervoet niet soepel door het pijpsgat gleed maar ijzerenheinig in de slip bleef steken. De huisarts vermoedde een scheurtje, ergens in iets, en ried nader onderzoek door een scheurtjesspecialist aan. Ik mocht zelf weten in welk hospitaal. Mijn voorkeur ging uit naar Madeira, Ibiza of, als dat te duur zou worden voor het ziekenfonds, Knokke. De keus werd streng beperkt tot het Leeuwarder MCL of de Dokkumer Sionsberg. Jammer, maar vooruit. 

Praktische argumenten welke de doorslag konden geven, waren er niet. Toevallig wonen we exact tussen beide ziekenhuizen in. Het is ruim 14 kilometer naar het westen richting MCL en ruim 14 kilometer naar het noorden richting de Birdaarderstraatweg 70 in Dokkum. Omdat de noordelijke route drie minuten korter is, bij gebrek aan druk stadsverkeer zoals in Leeuwarden, ging ik voor De Sionsberg. Die zes minuten tijdwinst viel immers later op de dag prettig te besteden aan eens uitgebreid neuspeuteren of een andere zinvolle activiteit.     

De auto tot bijna in de ontvangsthal 

Geen seconde heb ik spijt gehad van deze beslissing. Te Dokkum kon de auto bijna tot in de ontvangsthal worden gereden, waarbij het parkeren ook nog eens geheel gratis was. De mevrouw achter de balie, de enige levende ziel in de hal, was duidelijk blij een nieuwe patiënt te zien, wees mij hartelijk op de mogelijkheden om koffie of een kleine versnapering uit de aanwezige automaten te betrekken, en lichtte geruststellend toe dat dokter meestal niet zo lang at. 

Een half uur later hinkelde ik met het linkerpootje in glimmend wit gips het ziekenhuis uit. Ook de gipsbaas had zich zichtbaar ingenomen getoond met het karwei, en vroeg al wikkelend en smerend honderduit. Waar ik vandaan kwam, wat ik voor de kost deed, hoe het nou zo was gekomen, met die voet – nog net niet van wie ik er eentje was, met die achternaam, want die hoorde je toch weinig, in Dokkum. En weer verliet, om met Herman Finkers te spreken, een tevreden klant het pand.     

Er heerst al heel lang een hoop herrie 

Rond De Sionsberg heerst al heel lang een hoop herrie. Het zou te klein zijn voor de functies en specialismen die het ziekenhuis en de ruime omgeving graag overeind houden, daar aan het noordelijke voeteneind van Nederland. En omdat de zorgverzekeraars in ziekenhuisland de macht hebben overgenomen, woedt er strijd. Welke leidde tot de krankzinnige situatie dat er zorg wordt geleverd die verzekeraar De Friesland niet heeft ingekocht, en een deel van de zorg die wel is ingekocht niet wordt geleverd. Aldus de samenvatting van een artikel over de kwestie in dagblad NRC van 18 september. 

Natuurlijk moet er deskundige spoedeisende hulp blijven voor het forse gebied rond Dokkum. En de Dokkumer die een zeer specialistische operatie moet ondergaan, zal hiervoor desnoods graag naar Rotterdam of Nijmegen reizen, omdat ze daar die ingreep veel vaker uitvoeren. Maar als ook simpele breukjes in linkervoeten mij verplichten naar het MCL te reizen, zal ik ze toch erg missen. Die gezellige mevrouw achter de balie, die rustig lunchende dokter, die praatgrage gipsmeneer. En bovenal dat gratis parkeren naast de voordeur. 

Laatst gewijzigd op 19-08-2016 om 17:16 uur