Peuterpoep voorkomt kritiek op gemeenten

Hoogste tijd voor een woedend verhaal over gemeenten die de waterleidingen in hun grond willen belasten. Zijn ze nou helemaal? Maar het jongetje heeft dringend, waarschuwt mijn neus, een schone luier nodig. De smurrie verdringt de inspiratie – licht walgend worden de gemeenten een uurtje geparkeerd

Na zo veel woensdagen had ik beter moeten weten. De inmiddels vijf jaar ervaring met het passen op de oudste kleindochter kan in de prullenbak. Als toen nog enig kind hield zij zich aan een voorbeeldig ritme. Tot op gevorderde peuterleeftijd speelde zij na het ochtendritueel lief op de kamervloer. Druk kwebbelend bedacht ze hele toneelstukken, met bijpassende stemmetjes voor de  poppen en pluchen beesten die een rol was toebedeeld. Rond elven werden vanuit de buggy de eendjes gevoerd in de vijver van de aanpalende nieuwbouwwijk. En na de boterham snurkte ze een paar uur diep, tot het laatste gezellige uurtje waarna ze door moeder werd opgehaald.
 
De tweeling na grote kleindochter leek van een andere planeet te komen. Het broertje en zusje, nu een jaar oud, hebben kort na hun geboorte afspraken gemaakt. Wat er ook gebeurt, we zullen de grootouders die op ons gaan passen geen moment rust gunnen. Dit complot houden zij met ijzeren discipline in stand. Zo werkt het systeem uitstekend waarbij zij nooit, maar dan ook echt nooit, tegelijk in slaap soezelen. Is de ene weggedommeld, kraait de andere luidkeels om aandacht. En omgekeerd.
 
Deze opa tuint er elke woensdag weer in. Om zeven uur 's ochtends, voor de rit naar het oppasadres waar de tweeling zich al verkneukelt, vist hij de Volkskrant uit de brievenbus. De LC blijft achter voor het thuisfront, geheel bestaande uit oma: dit dagblad ligt immers ook op het oppasadres. En in de ochtendspits beseft de peutermantelzorger dat hij een hele dag weer niet verder zal komen dan de voorpagina van de regionale courant en een halve column uit het landelijke medium. De tweeling heeft afgesproken krantlezende oppasopa's intens te haten.  

Bijna kukelt de buggy achteruit van de stoeprand

Natuurlijk, gemeenten hebben het moeilijk. Ze zijn gekort op de rijksuitkering uit het Gemeentefonds. En Den Haag heeft tal van geldverslindende taken over de schutting rond het gemeentehuis gemieterd. Bedenk ik om kwart over acht, de slingerende buggy achterwaarts voorttrekkend om de tweeling uit de snijdende wind te houden, met grote kleindochter zingend voor me uit huppelend richting groep twee. De dubbele kindertransportkar is niet gemaakt om achteruit te rijden – bijna kukelt het ding van de stoeprand. De gemeenten verdampen, onderweg.
 
Weer terug deponeer ik jongetje en meisje op het royale speelkleed in de woonkamer, dat is afgebakend met een hek waar ze op de grens tussen Macedonië en Griekenland nog een puntje aan kunnen zuigen. Het duo krijgt nog wat felgekleurd plastic speelgoed achter zich aan geworpen. Keus genoeg in de speelhoek van grote zus, die zoals in elk modern gezin beschikt over een mini-filiaal van Toys 'R' Us. Het werkt, tot opa drie minuten later met een kop thee uit de Quooker de Leeuwarder op tafel spreidt in de hoop op vers nieuws over gemeenteheffingen op waterleidingen.
 
Bwèèèh, klinkt het uit de box. De tweeling werkt aan Truukje Nummer Zes uit het Complotprogramma. Kereltje zit op het oog zoet met een groen vrachtautootje te klooien, als zus besluit dit af te pakken. Ze crawlt op topsnelheid, echt kruipen vindt ze nog te inspannend, naar haar compaantje, grijpt naar de auto, mannetje zet alvast een keel op want zo is het afgesproken, en zij klimt ruw bovenop broerlief. Samen vallen ze om, nu beiden krijsend. Ja hoor, daar is opa al. Dat mijn gemeente Tytsjerksteradiel €25 precariorechten wil heffen op elke meter Vitens-waterleiding doet even niet meer ter zake.

Heinz Sandwichspread in de versie Pikante Groenten

Met stevige hand pluk ik het worstelend duo uit elkaar. En ruik dat mijn twaalf maanden oude grote vriend toe is aan een verschoning. Op de commode blijkt bij het losknopen van het rompertje de schade aanzienlijk. Een substantie die qua textuur doet denken aan Heinz Sandwichspread in de versie Pikante Groenten, maar qua geur sterke associaties oproept met een koeienstal die een winter lang niet is leeggeschoven, blijkt tot diep op zijn rug te zijn uitgesmeerd. De wegwerpluiers van Kruidvat sluiten op heuphoogte toch iets minder goed af dan de originele Pampers Baby Dry Pants.
 
Met de linkerhand houd ik twee worstelende voetjes en twee trekkende handjes in een briljante greep in bedwang. Na het achtste vochtige poetsdoekje besluit het negende doekje zich schuil te houden in het plastic doosje, een euvel waardoor ik exact één hand te kort kom. Toch is vijf minuten later meneertje weer het heertje, in geheel schone kleren in de box, en kan de hogedrukspuit over de commode heen. Nou ja, het worden spons en vaatdoek. Naast de emmer water bedenk ik dat Vitens al heeft aangekondigd de gemeentelijke belasting te gaan verhalen op de klanten.
 
Terwijl zus opnieuw onderweg is naar het houten blokje waarmee broer zich gaat vermaken, denk ik aan de tot €50 die elk gezin jaarlijks meer kwijt gaat zijn aan het tot nu toe beste en goedkoopste drinkwater ter wereld. Bwèèèh! Inderdaad, tijd voor de flesjes van half tien. Ik trek de tweeling weer uit elkaar, zet twee keer 180 milliliter Vitens-water in de magnetron, schep twee keer zes lepeltjes Nutricia Nutrilon 3, roer even later als een malloot en word in de kamer juichend ontvangen.
 
Tien minuten kan ik rustig overwegen dat na de waterbuizen ook de leidingen voor gas en licht natuurlijk zullen worden belast. Leer mij de gemeenten kennen. Dan zit broer in een hoek brullend klem onder zus, en staat opa zuchtend weer op. Nog zeven uur te gaan. Jammer. Het woedende verhaal moet opnieuw worden uitgesteld.