Ach arm Europa. Er is iets ergs aan de hand

Echt tranen hoeven we natuurlijk niet te laten over de Brexit. Maar om nu, zoals de Nederlandse politici, over te stappen naar business as usual is het andere uiterste. Er is wel degelijk iets ergs gebeurd.

In de aanloop van het vermaledijde referendum was de lakse houding van het remain-kamp ook al opvallend. Alleen maar waarschuwingen voor de economische gevolgen. Alsof dat de mensen die in de onderste klasse van de klassenmaatschappij het het VK nog altijd is, ook maar een biet kan schelen. Zij hebben niets te verliezen.

Dat het vooral ouderen zijn geweest die de weegschaal hebben doen doorslaan naar een Brexit is natuurlijk bedenkelijk. Ze zadelen jongere generaties op met de gevolgen. En toch hebben we het dan feitelijk alleen maar over de economische gevolgen.

Oh, oh, wat zijn de Britten geschrokken van de overtrokken reactie van de financiële markten. En toch zou dat nu juist niet de belangrijkste schrik moeten zijn. Veel erger is de reactionaire, nationalistische argumentatie achter het Brexit-kamp. Dat geeft een dreun die nog heel lang de krijtwitte rotsen zal doen natrillen.  En natuurlijk de xenofobie.

Hooghartig

Oh, oh wat zijn de technocraten van de Europese Unie geschrokken. Zo’n Dijsselbloem, de man is toch ooit lid van de PvdA geworden vanuit een sociaal-democratisch wereldbeeld. Daar is weinig meer van over, als we nu zijn reactie op de Brexit en de vraag over een Nexit horen. De hooghartige houding kan hem en ons allemaal nog wel eens heel duur komen te staan.

Hoe meer de Euro-technocraten in die houding volharden, hoe sterker de rechts-populistische dwaallichten straks zullen toeslaan. In de eerste dag na de Brexit konden we nog hoopvolle geluiden horen van politici - niet veel Nederlanders overigens - die in de Brexit een sein zagen om het in Europa over een andere boeg te gooien.

Globalisering

Eindelijk zou de EU afscheid kunnen nemen van decennia technocratisch neoliberalisme. Decennia waarin geen enkel oog was voor de verliezers van de globalisering. Waar enkel gerekend werd in de voordelen van export, van financiële markten. Waar sowieso geen oog was voor de rijke Europese geschiedenis en de waarden die dit continent tegen een hoge prijs heeft leren omarmen.

Het was even een moment waarin je warempel wilde geloven in een Europese Unie, die over meer gaat dan geld. Het moment lijkt al weer voorbij, althans als we de Nederlandse regering beluisteren. Louter economische argumenten horen we. Niets over de noodzaak tot hervorming van de EU.

Bezuiniging

Ha, hervorming. In het woordenboek van de huidige Europese leiders en zeker de slaafse Nederlandse volgers is hervorming slechts een ander woord voor bezuiniging. Wat wil je in een land waarin ambtenaren de vrije hand krijgen, om na alle ellende van de vele bezuinigingen, nog eens vijftig miljard aan ideetjes om te korten op de begroting mogen spuien.

De geestelijke armoede van de huidige regerende klasse kan moeilijk duidelijker gemaakt worden, dan met het Nederlandse voorbeeld. Armzalige kruideniers zijn het. Geen enkel idee meer hoe het verder moet. Hoe het beter kan. Hoe ook de verliezers van de globalisering een goed bestaan gegund kan worden. Hoe we de miserabele malloten als Geert Wilders de pas kunnen afsnijden. Hoe we Europa weer een humaan project kunnen maken, waarin financiële markten slechts een afgeleide zijn. Hoe de wetenschap weer de vrije hand krijgt om met echte vernieuwing te komen.

Met echt onderzoek waaruit soms prachtige dingen komen, waaraan iedereen plezier kan beleven en niet alleen aandeelhouders van grote bedrijven. Waar landen als Hongarije en Polen op het matje worden geroepen. Waar met Turkije niet eens onderhandeld wordt zolang Erdogan er aan de macht is. Kortom een Europa van mensen, mensen met ideeën, met hoop en zonder de eeuwige angst wat de financiële markten wel niet van hun denken van hun wensen. Ach, arm Europa.

Laatst gewijzigd op 27-06-2016 om 23:19 uur