Wytske Holtrop: mijn cello is mijn maatje

Als Wytske Holtrop op haar cello begint te spelen, voelt ze zich vrij. Ze vertelt een verhaal op haar manier. De cello is haar stem. De komende maand geeft de Friese celliste concerten in eigen provincie.  

Haar leven speelt zich af in het buitenland, voor nu en waarschijnlijk ook later. Maar ze vergeet haar heitelân niet. De celliste Wytske Holtrop (1994), geboren en getogen in Gersloot, geeft in november een aantal concerten in Fryslân.

Drie jaar lang woont Wytske inmiddels in Brussel. Ze studeert sinds 2012 in Brussel aan het Koninklijk Conservatorium en hoopt daar in 2016 haar bachelor te halen. Ze zit nu in haar vierde jaar. Na het behalen van haar bachelor gaat ze waarschijnlijk verkassen. ,,Misschien kies ik voor Duitsland. Ik zou daar graag in een orkest willen spelen. Er zijn daar meer mogelijkheden dan hier.’’

De begintijd in Brussel was zwaar. Ze was zeventien jaar, kende er niemand en moest van het ene op het andere moment alles zelf doen. ,,Je weet dat natuurlijk van te voren maar ik moest er echt mijn draai in vinden. Zelf koken en de discipline opbrengen om iedere dag te studeren. In de begintijd heb ik wel heimwee gehad. Nu woon ik er met veel plezier en ga ik niet zo vaak meer naar huis. Brussel is nu mijn thuis.’’ 

Discipline, daar komt het op aan. Ze studeert vijf tot zes uur per dag. Heeft drie uur les per week. ,,Ik sta vroeg op en ga dan naar school om te studeren. Soms zijn er repetities als we een concert moeten gaan spelen. In januari is dat bijvoorbeeld het kamermuziek-examen. Dan word je beoordeeld, wordt er gekeken naar je progressie. Bij mijn cellodocent is er ook iedere maand een voorspeelmoment.’’ 

Eigen signatuur 

Het moderne repertoire ligt Wytske het best. ,,Van de laat Romantiek tot nu. Ik heb het gevoel dat daar minder regels zijn. Waarschijnlijk is dat niet zo, maar ik voel me vrijer. Shostakovich en Prokofiev zijn mijn favoriete componisten. De muziek van Brahms en Beethoven is al zo vaak gespeeld. Het is heel moeilijk daar een eigen signatuur aan te geven. De muziek is mooi, maar ook heel moeilijk. Van de hedendaagse muziek zijn minder interpretaties. Het is misschien minder toegankelijk maar ik merk aan het publiek dat het wel degelijk binnenkomt.’’ 

Ze beluistert, als ze een stuk aan het instuderen is, bewust niet naar andere opnamen. ,,Ik mijd You Tube omdat ik niet wil kopiëren. Soms gebeurt dat namelijk onbewust. Als je midden in het proces zit, heb je er ook niet zoveel aan.’’ Wytske is niet iemand die elk akkoord van een partij analyseert. ,,Natuurlijk wil ik wel informatie over de achtergrond van het stuk maar ik doe veel op mijn gevoel. Mijn docent Jeroen Reuling laat me daar gelukkig vrij in. Hij geeft advies maar gaat me niet vertellen hoe ik de muziek moet interpreteren. Als ik, samen met een ander meisje, hetzelfde stuk instudeer, klinkt het toch totaal anders. Je hebt ook docenten waarvan de leerlingen allemaal hetzelfde klinken.’’ 

De kinderen Holtrop, broer Bernd speelt marimba, groeiden op in een muzikale omgeving. Vader Jan gaf les op het conservatorium, moeder speelt hoorn en studeerde veel thuis. Ook namen ze de kinderen al vroeg mee naar concerten, bijvoorbeeld van het NNO. Toen Wytske een jaar of vijf was ging ze voor het eerst naar Muziekschool Opsterlân in Beetsterzwaag. Haar moeder zag daar een cello liggen en bedacht dat dat misschien een leuk instrument zou zijn voor Wytske. Een toevalstreffer. Ze kreeg les van Derk Stegeman en ging al vrij snel naar de talentenklas in Groningen. ,,Op de muziekschool was het allemaal vooral leuk, niet zo veeleisend. Soms deed ik niet al te veel.’’ Bij Corine ‘t Hoen, die les gaf aan het Prins Claus Conservatorium, veranderde dat. ,,Van haar heb ik een jaar of vijf les gehad en ben ik echt vooruit gegaan.’’  

Thrillers lezen 

Het was een drukke periode. Wytske zat op het OSG Sevenwolden in Heerenveen en reisde daarnaast drie keer per week naar Groningen. ,,Ik vond het helemaal niet erg om te gaan. Ik ben toch geen type dat ieder weekeinde gaat feesten. Maar als ik dan ’s avonds om een uur of acht thuiskwam deed ik ook helemaal niks meer.’’ In Brussel is dat net zo. Het enige wat ze ‘s avonds doet is thrillers lezen. ,,Het is voor mij altijd moeilijk om me te ontspannen. Ik heb gauw last van een schuldgevoel. Heb ik wel genoeg gestudeerd? Aan de andere kant weet ik dat die ontspanning ook nodig is. Je kunt niet de hele dag geconcentreerd blijven.’’ 

Haar grote voorbeelden zijn de Noorse cellist Truls Mørk, Johannes Moser uit Duitsland en Gary Hoffman uit Canada. ,,Hoffman is heel inspirerend. Bij hem volg ik elk jaar masterclasses.’’ Ze kan goed omgaan met stress voor een optreden. ,,Dat is voor iedereen anders. Je hebt verschillende gradaties. Voor een optreden is er bij mij een gezonde spanning. Toen ik jonger was, kon ik niet echt van een optreden genieten. Nu kan ik dat wel. Je groeit als persoon. Als ik op het podium zit en begin te spelen, voel ik me vrij. Ik vertel een verhaal op mijn eigen manier. Ook durf ik meer risico’s te nemen dan voorheen.’’   

In de weekeinden gaat ze vaak met vrienden op café, zoals ze dat in België noemen. Of samen eten. Maar er wordt ook gestudeerd. De school is gewoon open maar er wordt geen les gegeven. Studeren samen met andere studenten is aanlokkelijker dan in je eentje thuis te zitten.  De cello is een deel van haar leven. ,,Het is mijn maatje. Ik kan me een leven zonder cello niet meer voorstellen. We reizen altijd samen in de trein. Als ik een keer zonder mijn instrument in de trein stap, heb ik het gevoel dat ik wat ben vergeten. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit een ander instrument zou willen bespelen. Het is voor mij bijna een mens: het is mijn stem.’’ 

Laatst gewijzigd op 11-11-2015 om 12:00 uur